Αναλυτικά η συνέντευξη στον Σταύρο Παπαντωνίου
Όσον αφορά το μείζον θέμα των περικοπών, θεωρείτε ότι στο χώρο της δικαιοσύνης υπάρχουν περιθώρια μείωσης των δαπανών ή έχουν εξαντληθεί;
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι, σε συνεννόηση με το υπουργείο Οικονομικών, κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση και εξαντλούμε όλες τις δυνατότητες, στο πλαίσιο του εφικτού. Αρκεί να σας δώσω μερικά στοιχεία, για να αντιληφθείτε την πραγματικότητα. Ο προϋπολογισμός του υπουργείου Δικαιοσύνης το 2010 ήταν 920 εκατ. ευρώ, το 2011 ήταν 730 εκατ. ευρώ και το 2012 είναι 550 εκατ. ευρώ. Από τα 550 εκατ. ευρώ, τα 480 πηγαίνουν στη μισθοδοσία, ενώ τα υπόλοιπα μένουν για να καλύψουν τις ανάγκες των υπηρεσιών του υπουργείου (Δικαστήρια-Καταστήματα κράτησης κ.λπ.).
Σημειωτέον, βεβαίως, ότι περίπου οι μισές δαπάνες καλύπτονται από τα έσοδα που αποκτώνται από τις υπηρεσίες του υπουργείου, όπως, λόγου χάρη, μετατροπές ποινών, αγωγόσημα κ.λπ.
Ο αγώνας δρόμου που κάνει η κυβέρνηση για να βρεθούν τα 11,5 δισ. ευρώ πιστεύετε ότι μπορεί να έχει αποτέλεσμα, χωρίς να θιγούν άλλο οι Έλληνες πολίτες, και ειδικά τα κατώτερα στρώματα. Οι προεκλογικές υποσχέσεις θα τηρηθούν όλες;
Εάν δείτε την εξέλιξη του προϋπολογισμού σε πραγματικό χρόνο, θα έχετε την απάντηση. Αυτό που συμβαίνει, από τη στιγμή που άρχισε η περίοδος της δημοσιονομικής προσαρμογής, είναι ότι οι στόχοι για τις δαπάνες -και εννοώ τις μη μισθολογικές- επιτυγχάνονται, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τους στόχους για τα έσοδα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είσαι οικονομολόγος για να αντιληφθείς ότι το κλειδί είναι η μείωση των μη μισθολογικών δαπανών του κράτους.
Από την άλλη, θα ήταν ουτοπία να μη συνεκτιμηθούν τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας καθώς και οι άμεσες ανάγκες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα προεκλογικών υποσχέσεων, αλλά εφαρμογής μιας νέας πολιτικής, που επιτέλους θα επιτύχει. Για εμένα η πολιτική αυτή είναι εφικτή. Και νομίζω ότι, εάν έγινε κάτι σαφές τις τελευταίες ημέρες, είναι ότι ο Σαμαράς θα επιμείνει στην πολιτική αυτή. Διαβάστε την επιστολή για τα ακίνητα των υπουργείων. Δείτε τη λίστα για τις αποκρατικοποιήσεις. Τις προγραμματικές δηλώσεις. Εισάγεται μια άλλη λογική στη διαχείριση της κρίσης, και αυτήν τη λογική έχουμε ανάγκη. Ας μην το υποτιμούμε αυτό.
Σε περίπτωση που η Ευρώπη αρνηθεί την επαναδιαπραγμάτευση ή την επιμήκυνση, τι κάνουμε; Υπάρχει δεύτερο σχέδιο;
Δεν πιστεύω ότι, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, υπάρχουν αδιέξοδα. Στην Ευρώπη είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι. Το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον είναι θέμα όχι απλώς αλληλεγγύης, αλλά κοινού συμφέροντος. Με αυτήν την έννοια, όσα γράφονται για ήττα της Γερμανίας στο τελευταίο Συμβούλιο Κορυφής είναι απλώς δημοσιογραφικές τοποθετήσεις. Δεν έχασε η Γερμανία υιοθετώντας την άποψη της Ιταλίας. Αντίθετα, την υιοθέτησε, γιατί θα έχανε, εάν δεν το έκανε. Θέλω να πω... Το θέτετε πολύ σχηματικά, κάτι που ίσως να αποτελεί καλή δημοσιογραφία, αλλά, σίγουρα, δεν αποτελεί καλή πολιτική.
Σας λέω, λοιπόν, πως το ζήτημα δεν είναι θέμα «σχεδίου Β». Θα αρνηθούν, δεν θα αρνηθούν, τίποτε από αυτά δεν θα γίνει. Θα γίνει εκείνο που επιβάλλει το κοινό μας συμφέρον, γιατί όλοι μας που συμμετέχουμε στο ευρώ έχουμε κοινό συμφέρον. Θα πρότεινα να κάνουμε λίγη υπομονή.
Ο υπουργός, κ. Ρουπακιώτης, έχει προαναγγείλει πως θα προχωρήσει το νομοσχέδιο που προβλέπει την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη;
Ούτε εγώ ούτε ο υπουργός συμμεριζόμαστε τέτοια άποψη. Ο κ. Ρουπακιώτης ουδέποτε έχει πει κάτι τέτοιο. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα, και νομίζω ότι υπήρξε σε κάθε περίπτωση απολύτως σαφής.
Αυτό που ειπώθηκε είναι ότι θα υπάρξει ένας εξορθολογισμός των διατάξεων που αφορούν όσους κατηγορούνται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, με σκοπό την καλύτερη αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού κοινωνικού προβλήματος, που ως κύριο θύμα έχει τη νεολαία μας.
Επιτρέψτε μου, όμως, να πω ότι βασική μέριμνα του υπουργείου, πάντα βέβαια στα όρια και στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων και δυνατοτήτων του, είναι η ενίσχυση των μέτρων και προγραμμάτων απεξάρτησης μέσα στη φυλακή, αλλά και των δομών επανένταξης, που είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ένα ζήτημα άκρως σημαντικό.
Η «συγκατοίκηση» των τριών κομμάτων στην κυβέρνηση θεωρείτε πως μπορεί να αντέξει στο χρόνο ή απλώς πρόκειται για ένα πείραμα, που δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον;
Το εγχείρημα οφείλει να πετύχει. Γιατί άλλως -εκτός της οικονομίας- οι πολιτικές συνέπειες θα είναι ολέθριες. Ποια θα είναι η εναλλακτική; Την ξέρετε. Κόμματα του μίσους και των άκρων, που θα αλληλοσπαράσσονται. Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε για τα παιδιά μας; Οφείλουμε, λοιπόν, να πετύχουμε. Και από την πλευρά μου το πιστεύω ότι θα πετύχουμε. Και να πω και κάτι σημαντικότερο; Από την εμπειρία μου στο υπουργείο Δικαιοσύνης, βλέπω πόσο σημαντική είναι αυτή η διαδικασία του πολιτικού εμπλουτισμού και της σύνθεσης. Το λέω αυτό, γιατί το ζω με τον Αντώνη Ρουπακιώτη.
Δεν είναι μόνο ότι αποτελεί για εμένα, που είμαι νεότερος, μεγάλη τύχη να θητεύω με έναν υπουργό που γνωρίζει σε τόσο βάθος τα θέματα της Δικαιοσύνης, αλλά, για να επανέλθω στη σύνθεση, καθαρά πολιτικά αισθάνομαι πόσο πολύτιμο είναι ότι προερχόμαστε από διαφορετικές πολιτικές καταβολές. Γιατί αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ανταλλαγή απόψεων είναι ουσιαστική -όχι «κενός τύπος»- και μέσα από τη σύνθεση επικρατεί τελικά το καλύτερο. Ε, αυτό θέλει ο τόπος. Διάλογο, όχι ρητορεία. Σύνθεση, όχι αντίθεση. Εμπλουτισμό, όχι περιχαράκωση. Να μαθαίνουμε, τελικά, ο ένας από τον άλλο, γιατί μόνο έτσι προκύπτει η καλύτερη πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου