Για όσους γνωρίζουν μάλλον μιλάμε για φυσικό επακόλουθο της ΕΣΗΕΑ με τη μορφή που έχει σήμερα. Μια Ένωση απόλυτα αποδυναμωμένη εξ αιτίας των λανθασμένων συνδικαλιστικών χειρισμών, των ενεργειών των μεγαλοεπιχειρηματιών του χώρου καθώς φυσικά και της στάσης της Αριστεράς.
Πάντα τίθεται και το ερώτημα γιατί έγινε -έτσι όπως έγινε- η συγκεκριμένη απεργία. Στον κλάδο που θεωρείται μετά από αυτόν της οικοδομής ως ο κλάδος με τα μεγαλύτερα προβλήματα. Οι μισοί και πλέον δημοσιογράφοι είναι ουσιαστικά άνεργοι. Παρά το γεγονός αυτό, στη συγκέντρωση πήγαν περίπου 750 άτομα σε σύνολο περίπου 6.000 μελών της ΕΣΗΕΑ.
Στα αξιοσημείωτα, ότι αυτή τη φορά, οι συνδικαλιστές από τις ονομαζόμενες “εργοδοτικές” παρατάξεις, προτίμησαν να μην είναι στη κεφαλή της πορείας αλλά κάπου εξαφανισμένοι μέσα στο πλήθος. Βέβαια ως απλοί δημοσιογράφοι παρευρέθηκαν και στελέχη επιχειρήσεων για να δώσουν προφανώς την αντοπόκριση στα αφεντικά τους.
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο κατά την οποία ιδιοκτήτες ΜΜΕ έχουν φτάσει στο σημείο να απολύουν -ή να εξαναγκάζουν σε παραίτηση- ακόμα και εκλεγμένους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων. Οι περικοπές μισθών δίνουν και παίρνουν ενώ εφαρμόζεται ακόμα και η δωρεάν εργασία.
Την ώρα της πορείας των δημοσιογράφων, στις καφετέριες του πεζόδρομου της Βαλαωρίτου πάρα πολλά διευθυντικά στελέχη, καθώς και “δημοσιογραφικοί αστέρες” που διέπρεπαν όσο κυριαρχούσε το σύστημα ΠΑΣΟΚ, και δυστυχώς συνεχίζουν να “διαπρέπουν” και σήμερα έπιναν ήσυχοι τον καφέ
τους.
Στις μεταξύ των δημοσιογράφων συζητήσεις, αυτό που κυριαρχούσε ήταν οι προσωπικές περιπέτειες του καθενός αλλά και τα σχέδια αρκετών για δουλειά, εκτός του δημοσιογραφικού χώρου φυσικά.
Σε όλα αυτά οι μεγάλοι πρωταγωνιστές παραμένουν οι διαπλεκόμενοι μεγαλοεπιχειρηματίες που κατέστρεψαν τον Τύπο και τα ΜΜΕ, και συνέβαλαν καταλυτικά στο να οδηγηθεί η Ελλάδα στην εξαθλίωση. Μπορεί όχι οι ίδιοι λόγω ηλικίας πλέον αλλά τα παιδιά τους, “νεογιάπις” των Βορείων Προαστίων, και σπουδαγμένοι στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές Σχολές των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Η ΕΣΗΕΑ δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει. Απεργεί αλλά τα site, τους εργαζόμενους των οποίων δεν αναγνωρίζει, ενημερώνουν κανονικά. Απεργεί αλλά δίνει άδεια για να μεταδοθούν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες. Απεργεί αλλά δεν απεργεί.
Οι δημοσιογράφοι ακούν τον κόσμο να μιλά για «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους» αλλά αισθάνονται αδύναμοι να αντιδράσουν. Να πείσουν ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί ανήκουν στα «τσιράκια» και τους «βολεμένους» που λίγοι δεν είναι αλλά δεν αποτελούν και την πλειοψηφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου